Blog

Eind augustus deed ik mee aan de actie Grootverzettegenkanker door de Mont Ventoux te beklimmen samen met honderden andere mensen. Allemaal mensen die in de loop van het leven in hun directe omgeving of zelf met kanker geconfronteerd werden.

De maanden hiervoor heb ik toch maar wat extra getraind. Jaren terug liep ik veel met rugzak in de bergen. De laatste jaren heb ik wel veel gewandeld maar niet meer 26 kilometer bergopwaarts.

De Stichting Mont Ventoux organiseerde deze tocht voor de twaalfde keer. En echt uitstekend. Het samen verblijven op een appartementen-terrein, samen eten en samen lopen of fietsen maakt dat vele gesprekken en ervaringen worden gedeeld. Een bijzondere sfeer van samen voor hetzelfde doel staan, van ambitie, energie, gevoel, sportiviteit en vooral van onderlinge verbondenheid en saamhorigheid. Ik vond het zeer de moeite waard om deze dagen mee te maken.

Opvallend is hoe snel je in gesprek bent en hoe gemakkelijk verhalen en gevoelens worden uitgewisseld. Wat me bij blijft zijn de levenservaringen en verhalen die gedeeld zijn, het verdriet en de kracht om door te gaan. Het gesprek gaat ook over hoe we leven en wat het met je doet als er ziekte en plotseling overlijden van een dierbare op je pad komt. De ontreddering, de hoop, de levenskracht, gaan voor een nieuwe dag, gaan voor beter worden, leven met onzekerheid, weer beter zijn…en wat als het toch anders loopt, leven met soms nieuwe onzekerheid, leven met …, afscheid nemen, verdriet, rouw en je pad weer vinden.

Gesproken is ook over het aanpassingsvermogen en de draagkracht van mensen. Heeft ieder huis een eigen kruis, relativeert het verhaal van anderen je eigen ervaring, kun je zoveel dragen als op je weg komt? Het gaat niet om antwoorden maar wel om het gesprek. Opnieuw ervaar ik hoe belangrijk goede begeleiding ook voor familie en naasten is, naast goede behandeling en zorg van de dierbare. Een luisterend oor, er voor je zijn en je ondersteunen. Veel organisaties die mee doen als lokaal goed doel voor de actie Mont Ventoux staan juist hier voor. Organisaties als IntermeZZo in Zwolle bieden een luisterend oor en begeleiding voor mensen met en na kanker, zodat mensen weer regie over hun leven kunnen nemen. En zo zijn er inmiddels meer van dergelijke organisaties in den lande. Verwant aan het doel van de stichting Mont Ventoux zijn ook de hospices. Immers ook zij sluiten aan op de waarde van de Stichting Mont Ventoux. Zij zijn er voor mensen die ongeneeslijk ziek zijn, in de laatste fase van hun leven. Hospices staan voor kwaliteit van leven in deze terminale fase en voor kwaliteit van sterven als het zover is. In een hospice gaat het om de wensen van de gast en is er altijd een luisterend oor voor de gast, de familie en de naasten.

Sinds 2016 ben ik actief voor Hospice Zwolle. Wat alle betrokkenen bij het hospice verbindt is dat wij allemaal geraakt zijn in het leven door het afscheid van een dierbare. We hebben ervaren dat de laatste levensfase en er zijn voor elkaar in die periode van afscheid nemen belangrijk is en deel uitmaakt van het leven. We hebben ervaren dat wij dierbaren meedragen in ons hart en dat zij zo deel blijven uitmaken van ons leven.

Alle lopers en fietsers verzamelen geld voor het goede doel.  De gezamenlijke opbrengst gaat voor 60% naar Het Koningin Wilhelmina Fonds en 40 % gaat naar lokale doelen die verwant zijn aan het KWF. Als deelnemer verbind je je aan de doelen en veelal aan een team waarmee je op pad gaat. Samen met mijn man  deden we mee met team Actief voor Hospice Zwolle en liepen we dus voor Hospice Zwolle en het KWF. We hebben het als team  leuk en goed gehad met elkaar. We waren elkaars supporters.

Er is veel geld nodig om het hospice draaiende te kunnen houden. Vandaar dat via de Stichting Vrienden van Hospice Zwolle tal van acties worden gehouden. Onze actie Actief voor Hospice Zwolle is er een van.

Aukje van Kalsbeek

Besluitvorming gaat over het proces van keuze maken tussen verschillende mogelijkheden. Net als in het dagelijks leven, in een gezin of in de politiek, kijken mensen verschillend naar zaken. Begrijpelijk omdat mensen verschillen in opvoeding, scholing, ervaringen, belangstelling en voorkeuren. Vanuit die achtergrond zijn er altijd overeenkomsten en verschillen in overtuiging en kijk op een onderwerp. Zo ook in organisaties. Enerzijds is er de wens in organisaties om het met elkaar eens te zijn. We spreken van de neuzen dezelfde richting op, harmonie, verbondenheid, de wens van het hebben van het “KLM of Randstadgevoel”, waarbij voor deze bekende organisatienamen de naam van iedere andere organisatie kan worden ingevuld. Anderzijds weten we dat diversiteit van mensen en opvattingen leidt tot betere afwegingen en besluitvorming, meer creativiteit en innovatie en meer gelijke kansen voor verschillende bevolkingsgroepen. Voorstellen die leiden tot een verandering hoe groot of hoe klein dan ook vragen altijd om een aanpassing die voor een groep medewerkers zeer welkom is en die bij een andere groep medewerkers leidt tot verstoring en weerstand oproept.

Met de ontwikkeling van de maatschappij en organisaties zien we dat in de tijd de opvattingen over leiderschap, goed werkgever- en werknemerschap en wederzijdse afhankelijkheden meebewegen in de tijdgeest.

Ons beeld van organisaties in de 19^e eeuw wordt gedomineerd door mannen, die bedrijven hebben gesticht en arbeiders in dienst namen om werk wat gedaan moest worden uit te voeren. We kennen de verhalen van de handelsgeest en van de handige zakenlieden die naam en faam maakten.

In het begin van de 20^ste eeuw werd, door protest van de arbeiders, duidelijk dat de oude wijze van organiseren teveel ten koste ging van arbeiders. Er kwam gaandeweg steeds meer beschermende wetgeving voor medewerkers. Met de democratiseringsbeweging van de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw kreeg zeggenschap en medezeggenschap in organisaties een plaats.

Met deze beweging ging het ook steeds meer over de wijze waarop organisaties het beste konden worden gestruktureerd en aangestuurd. Managementliteratuur werd gemeengoed. Organisaties werden uitgebeeld in een organogram met de bekende hark, waarin de hoogste in rang bovenaan stond en de medewerkers onderaan. De hiërarchie en daarmee de besluitvorming was hiermee duidelijk voor iedereen. Ging het goed met een organisatie dan kon er wat meer, ging het minder goed dan werd een plan uitgedacht met een noodzakelijke verandering, waar medezeggenschapsorganen wat van mochten vinden. Het hebben van gezag en het kunnen overtuigen waren competenties van de top van organisaties, om de besluitvormingsprocessen doorgang te laten vinden.

Het inzicht ontstond dat draagvlak nodig was om bepaalde veranderingen daadwerkelijk uitgevoerd te krijgen. Het zorgdragen dat er van tevoren ondersteuning en goedkeuring voor plannen en  beslissingen verworven moest worden werd gezien als een managementvaardigheid. Het draagvlak werd veelal top down bewerkstelligd. Ook nu zie je dat nog in tal van organisaties. Maar zoals altijd is er een beweging gaande. Een beweging die gepaard gaat met het inzicht dat verandering ook gaat over gedrag en dat de mensen die de verandering in de praktijk moeten brengen gewend zijn aan hoe ze het deden. Het gevoel van “doen we het dan niet goed”, is bij vele medewerkers ontstaan. Tegelijkertijd, door toenemende regelgeving en verantwoording, is ook  het gevoel ontstaan dat medewerkers meer en meer niet aan hun vak toekomen. Dit geluid is niet onopgemerkt gebleven. In steeds meer organisaties wordt de vraag gesteld van “Waar zijn wij voor?” en “Wat vraagt dat van ons?” Terug naar de bedoeling. De medewerkers krijgen daarmee erkenning en worden beter op waarde geschat. Immers zonder hen kan de organisatie niet voort. In organisaties willen veel medewerkers graag mee denken in het vormgeven van de ontwikkelingen die op hun organisatie afkomen, zodat zij erop aan kunnen sluiten en stap voor stap worden meegenomen in de verandering die plaats vindt. Ook zijn er medewerkers die deze eerste stappen niet zomaar zetten, maar volgen als anderen voorgaan. Door met verschillende belanghebbenden in gesprek te zijn, over de ontwikkelingen, de koers van de organisatie en verbeteringen in het hier en nu, ontstaat meer betrokkenheid en daarmee draagvlak en plezier in het werk. Een omslag is gaande, bottum up processen, bijeenkomsten met gesprek tussen verschillende beroepsgroepen en het luisteren naar minderheidsstandpunten vinden in veel organisaties plaats. Van de leiders van nu wordt verwacht dat zij verbindend kunnen zijn en koers in afstemming met de verschillende belanghebbenden kunnen zetten.

Helaas ontwikkelen organisaties zich wel eens anders dan voorzien. In een crisissituatie is centraal ingrijpen veelal noodzakelijk, om voor de continuiteit van het doel van de organisatie zorg te kunnen dragen. Het gaat dan om het overleven en het creëren van een nieuw perspectief voor de organisatie. Bij dit proces hoort het zorgdragen voor de belangen van klanten en medewerkers. Leiderschap dient dan getoond door het nemen van verantwoordelijkheid en door de verschillende betrokkenen persoonlijk uitleg te geven over maatregelen en de gevolgen ervan.

Lerend uit de geschiedenis is er altijd ontwikkeling en ontstaat steeds weer een andere situatie die gewoon wordt gevonden. En dat is voor de één een inspirerende gedachte en voor de ander misschien een troostrijke gedachte. In een tijd van polarisatie,framing en disruptie geeft dit vertrouwen in het nu en in de toekomst.

Eind augustus deed ik mee aan de actie Grootverzettegenkanker door de Mont Ventoux te beklimmen samen met honderden andere mensen. Allemaal mensen die in de loop van het leven in hun directe omgeving of zelf met kanker geconfronteerd werden.

De maanden hiervoor heb ik toch maar wat extra getraind. Jaren terug liep ik veel met rugzak in de bergen. De laatste jaren heb ik wel veel gewandeld maar niet meer 26 kilometer bergopwaarts.

De Stichting Mont Ventoux organiseerde deze tocht voor de twaalfde keer. En echt uitstekend. Het samen verblijven op een appartementen-terrein, samen eten en samen lopen of fietsen maakt dat vele gesprekken en ervaringen worden gedeeld. Een bijzondere sfeer van samen voor hetzelfde doel staan, van ambitie, energie, gevoel, sportiviteit en vooral van onderlinge verbondenheid en saamhorigheid. Ik vond het zeer de moeite waard om deze dagen mee te maken.

Opvallend is hoe snel je in gesprek bent en hoe gemakkelijk verhalen en gevoelens worden uitgewisseld. Wat me bij blijft zijn de levenservaringen en verhalen die gedeeld zijn, het verdriet en de kracht om door te gaan. Het gesprek gaat ook over hoe we leven en wat het met je doet als er ziekte en plotseling overlijden van een dierbare op je pad komt. De ontreddering, de hoop, de levenskracht, gaan voor een nieuwe dag, gaan voor beter worden, leven met onzekerheid, weer beter zijn…en wat als het toch anders loopt, leven met soms nieuwe onzekerheid, leven met …, afscheid nemen, verdriet, rouw en je pad weer vinden.

Gesproken is ook over het aanpassingsvermogen en de draagkracht van mensen. Heeft ieder huis een eigen kruis, relativeert het verhaal van anderen je eigen ervaring, kun je zoveel dragen als op je weg komt? Het gaat niet om antwoorden maar wel om het gesprek. Opnieuw ervaar ik hoe belangrijk goede begeleiding ook voor familie en naasten is, naast goede behandeling en zorg van de dierbare. Een luisterend oor, er voor je zijn en je ondersteunen. Veel organisaties die mee doen als lokaal goed doel voor de actie Mont Ventoux staan juist hier voor. Organisaties als IntermeZZo in Zwolle bieden een luisterend oor en begeleiding voor mensen met en na kanker, zodat mensen weer regie over hun leven kunnen nemen. En zo zijn er inmiddels meer van dergelijke organisaties in den lande. Verwant aan het doel van de stichting Mont Ventoux zijn ook de hospices. Immers ook zij sluiten aan op de waarde van de Stichting Mont Ventoux. Zij zijn er voor mensen die ongeneeslijk ziek zijn, in de laatste fase van hun leven. Hospices staan voor kwaliteit van leven in deze terminale fase en voor kwaliteit van sterven als het zover is. In een hospice gaat het om de wensen van de gast en is er altijd een luisterend oor voor de gast, de familie en de naasten.

Sinds 2016 ben ik actief voor Hospice Zwolle. Wat alle betrokkenen bij het hospice verbindt is dat wij allemaal geraakt zijn in het leven door het afscheid van een dierbare. We hebben ervaren dat de laatste levensfase en er zijn voor elkaar in die periode van afscheid nemen belangrijk is en deel uitmaakt van het leven. We hebben ervaren dat wij dierbaren meedragen in ons hart en dat zij zo deel blijven uitmaken van ons leven.

Alle lopers en fietsers verzamelen geld voor het goede doel.  De gezamenlijke opbrengst gaat voor 60% naar Het Koningin Wilhelmina Fonds en 40 % gaat naar lokale doelen die verwant zijn aan het KWF. Als deelnemer verbind je je aan de doelen en veelal aan een team waarmee je op pad gaat. Samen met mijn man  deden we mee met team Actief voor Hospice Zwolle en liepen we dus voor Hospice Zwolle en het KWF. We hebben het als team  leuk en goed gehad met elkaar. We waren elkaars supporters.

Er is veel geld nodig om het hospice draaiende te kunnen houden. Vandaar dat via de Stichting Vrienden van Hospice Zwolle tal van acties worden gehouden. Onze actie Actief voor Hospice Zwolle is er een van. Zie ook www.hospicezwolle.nl

Aukje van Kalsbeek
Zwolle 3 september 2018